Czy mam PTSD?

To forum przeznaczone jest głównie dla osób dorosłych z ZA i pokrewnymi zaburzeniami.

Chat irc (pirc.pl): #aspi.net.pl (bramka www) (godzina 20:30)
Skype: WideŁokonferencja (Soboty@20:00)

Czy mam PTSD?

Postprzez Krystian » Wt, 14 gru 2010, 23:29

Czesć, jestem nowy na forum. Myśle, ze mogę mieć średnio nasilone ZA. Mam pytanie i nadzieje, że ktoś będzie mi umiał odpowiedzieć: czy to co mi dokucza w dodatku do ZA to OCD czy PTSD? Otóż zadreczam sie myślami o popełnionych przeze mnie gafach i sytuacjach kiedy sie osmieszyłem, nawet takich, które miały miejsce kilkanaście lat temu i ludzie ich nie pamiętają. Mam bardzo niska samoocene. Pamietam doskonale dokuczanie mi ze strony kolegów z klasy mimo ze było to dawno temu. Wciaz jednak czuję jakby wydarzyło sie to może w zeszłym tygodniu, tak żywe sa te przykre wspomnienia. Jestem wrazliwa osoba i stad to bezustanne wspominanie tych przykrych spraw. Po czym poznać czy to OCD czy PTSD? Dodam, że obsesyjnie myśle też o rozmaitych wypadkach, które mogłyby mi sie przydarzyc, gdy np. czytam o kimś przeżywajacym trudną sytuacje, automatycznie zaczynam sobie wyobrazać, że to ja jestem w niej postawiony.
Krystian
 

Postprzez ewerthon » Śr, 15 gru 2010, 01:09

Mam podobnie jak Ty, bo również doskonale pamiętam wszystkie wpadki i nieprzyjemne wydarzenia w moim życiu. Tylko, że ja nie myślę o nich cały czas, powracam do nich przypadkiem. Nie zadręczam się, ale czuję się źle kiedy zacznę sobie to przypominać. Bardzo możliwe, że masz PTSD, przynajmniej tak wynika z tego co napisałeś. Jednak nie podejmuję się konkretnej diagnozy, bo nie mam odpowiedniej wiedzy na ten temat.
ewerthon
 
Posty: 209
Dołączył(a): Pt, 22 paź 2010, 23:00

Postprzez Krystian » Śr, 15 gru 2010, 01:26

Ja z kolei wchodzę często w takie ciagi gdy katuje sie takimi wspomnieniami. Nawet tego nie chcę bo nie mam mimo wszystko zapedów masochistycznych, ale jak juz coś takiego mi sie przypomni z przeraźliwą wyrazistoscia, to mimo ze wije sie ze wstydu, ze mogłem powiedzieć cos tak głupiego jak to co mi sie właśnie przypomniało, nie mogę wyrzucić z głowy tych wspomnień. Miałem w zyciu kilka takich sytuacji gdy obserwowałem różne tragiczne wydarzenia (np. nasza sąsiadka, która mocno pokaleczyła sie szkłem i miała cała twarz we krwi), nie dotyczyły one jednak mnie, ale po nich w przeciwienstwie do sytuacji gdy sie zblamowałem przy ludziach, nie miałem żadnych traum bo nie dotyczyły one mnie.
Krystian
 

Postprzez daze » Śr, 15 gru 2010, 01:35

o takie rzeczy się psychiatry pyta a nie random ludzi na forum ;]

nie wiem czy to może być PTSD ale też tak mam chociaż z wiekiem mi słabnie.
Avatar użytkownika
daze
 
Posty: 737
Dołączył(a): Pt, 8 wrz 2006, 23:00
Lokalizacja: wawa.

Postprzez Krystian » Śr, 15 gru 2010, 01:44

Wolałbym nie iśc do psychiatry bo i tak mi nic nie pomoze (chyba ze by mi zapisał jakies leki na OCD), a i tak zresztą nie mam możliwosci pójscia do psychiatry bez wiedzy rodziców bo jestem nieletni.
Krystian
 

Postprzez daze » Śr, 15 gru 2010, 02:08

jak uważasz, że ci nie pomoże to po co ci w ogóle wiedzieć co masz?

a swoją drogą nigdy nie rozumiem tego argumentu, że jestem nieletni, nie możesz po prostu pójść z rodzicami?? po co w ogóle iść bez wiedzy rodziców i tak są potrzebni do diagnozy potem
Avatar użytkownika
daze
 
Posty: 737
Dołączył(a): Pt, 8 wrz 2006, 23:00
Lokalizacja: wawa.

Postprzez sm32 » Śr, 15 gru 2010, 02:50

Też tak mam, tylko bardziej jak dew, w postaci flashbacków. Czasami mam też tak, że przypominam sobie kogoś, kto mnie szczególnie denerwował kilka lat temu i wyobrażam sobie, co by było, jakbym wtedy się odegrał albo w ogóle inaczej się zachowywał. I żałuję, że nie potrafiłem tego zrobić. Ale przez większość czasu o tym nie myślę.
Avatar użytkownika
sm32
 
Posty: 1400
Dołączył(a): Wt, 2 lis 2010, 00:00

Postprzez Krystian » Śr, 15 gru 2010, 14:26

daze napisał(a):jak uważasz, że ci nie pomoże to po co ci w ogóle wiedzieć co masz?

a swoją drogą nigdy nie rozumiem tego argumentu, że jestem nieletni, nie możesz po prostu pójść z rodzicami?? po co w ogóle iść bez wiedzy rodziców i tak są potrzebni do diagnozy potem


Bo jestem ciekawy co to moze być. Rodzice mówia mi po prostu żebym nie zachowywał sie jak głupek bo nic powaznego nie mam tylko taki bardzo nietypowy charakter i wyrosne z biegiem lat. Twierdza, że ZA to cos bardzo poważnego i gdybym to miał to zostałbym zdiagnozowany już jako dziecko bo od razu byłoby widać, ze jestem nie taki jak trzeba.
Krystian
 

Postprzez Krystian » Śr, 15 gru 2010, 14:31

sm napisał(a):Też tak mam, w postaci flashbacków. Czasami mam też tak, że przypominam sobie kogoś, kto mnie szczególnie denerwował kilka lat temu i wyobrażam sobie, co by było, jakbym wtedy się odegrał albo w ogóle inaczej się zachowywał. I żałuję, że nie potrafiłem tego zrobić.


Ja tak właśnie mam. Niektóre z tych flashbacków to dotycza jeszcze wczesnoprzedszkolnych czasów, gdy np. miałem 3-4 lata i głupio sie zachowałem. Gdy myśle o tym, że powinienem jakoś sie odegrać na tych, którzy mi dokuczali w szkole w podstawówce, a tego nie robiłem, to zaczynam sobie od razu robic wyrzuty jaką to byłem ciapą i niedorajdą, że nic nie zrobiłem. Bałem sie powiedzieć rodzicom bo nie chciałem sie przyznac przed nimi do swej słabości.
Krystian
 

Postprzez ewerthon » Śr, 15 gru 2010, 15:13

Krystian napisał(a): Rodzice mówia mi po prostu żebym nie zachowywał sie jak głupek bo nic powaznego nie mam tylko taki bardzo nietypowy charakter i wyrosne z biegiem lat. Twierdza, że ZA to cos bardzo poważnego i gdybym to miał to zostałbym zdiagnozowany już jako dziecko bo od razu byłoby widać, ze jestem nie taki jak trzeba.

Identycznej reakcji boję się u moich rodziców, dlatego chciałbym dostać konkretną diagnozę, bo tak swoimi słowami będzie ich cięzko przekonać. Choć mam szereg argumentów które przygotowałem i użyje w odpowiedniej chwili, czekam tylko na odpowiednią sytuacje :D
ewerthon
 
Posty: 209
Dołączył(a): Pt, 22 paź 2010, 23:00

Postprzez daze » Śr, 15 gru 2010, 18:02

Krystian napisał(a): Twierdza, że ZA to cos bardzo poważnego i gdybym to miał to zostałbym zdiagnozowany już jako dziecko bo od razu byłoby widać, ze jestem nie taki jak trzeba.
powiedz im, że od tego jest psychiatra, żeby stwierdzać czy coś masz czy nie.
i raczej nikt by cie nie zdiagnozował jeśli nie poszedłeś do lekarza, o ZA się zaczeło mówić publicznie dopiero pare lat temu, jest dużo osób które zdiagnozowane zostały jako dorośli dopiero, z tego co czytam ty jesteś nastolatkiem a chyba w tym wieku się najczęściej diagnozuje ZA teraz.

a swoją drogą macie coś takiego, że przy flashbackach dziwnie się zachowujecie? mi się zdarza krzyknąć, albo wykonać jakiś gwałtowny ruch, ludzi z boku pewnie myślą, że mam padaczkę czy coś. bardziej to wkurzające od samych flashbacków imo.
Avatar użytkownika
daze
 
Posty: 737
Dołączył(a): Pt, 8 wrz 2006, 23:00
Lokalizacja: wawa.

Postprzez Krystian » Śr, 15 gru 2010, 20:10

Moi rodzice mówia, ze chodzenie do psychiatrów to wstyd jeśli nie dolega ci coś naprawdę powaznego, poszedłbym najchętniej do szkolnego psychologa i poprosiłbym go o rozmowe z rodzicami, ale wiem ze po takiej akcji zostałbym zwyzywany w domu od najgorszych, że powiedziałem komuś, że mogę mieć cos nie tak z głową. Mam coś na pewno, sadze, ze jestem jedna z najbardziej dotkniętych tym osób na tym forum (tak, wiem, że po tym tylko jak ktoś pisze nie można sie zorientować jaki ten ktoś jest w normalnym życiu, ale jestem na moje oko chyba dużo mniej normalny niz wiekszosć ludzi z tego forum).

Moi rodzice mieli chyba na myśli to, że gdybym faktycznie miał jakieś tak cieżkie zaburzenie to by to zwróciło uwage np. przedszkola, szkoły i zostałbym wysłany do lekarza na badania i nawet jeśli nie byłbym zdiagnozowany z ZA to jakaś diagnoze bym jednak dostał, nawet jeśli błedną. Widzę na forach rodzicielskich, że rodzice sie często niepokoją zachowaniami małych dzieci i uważają, ze to moze być to, a moi rodzice nigdy nie sadzili, że mogę mieć jakieś zaburzenia, nawet jesli nie mieli wiedzy o ZA to nie podejrzewali zadnych zaburzeń w ogóle.

Nie, u mnie czegos takiego przy flashbackach nie ma.
Krystian
 

Postprzez ewerthon » Śr, 15 gru 2010, 22:21

Krystian napisał(a):Moi rodzice mówia, ze chodzenie do psychiatrów to wstyd

Nie tylko Ty tak masz. Rozmawiałem jakiś czas temu z matką i stwierdziła, że potem ludzie będą mnie uważać za świra, jakby teraz było ze mną wszystko w porządku...
Starsi ludzie żyją stereotypami i takie rzeczy musiał by im wytłumaczyć jakiś specjalista, bo innym nie będą w stanie uwierzyć, a zwłaszcza osobie która jest nieletnia i według nich "nic nie wie o życiu", bo tak często nas postrzegają.
ewerthon
 
Posty: 209
Dołączył(a): Pt, 22 paź 2010, 23:00

Postprzez sm32 » Śr, 15 gru 2010, 22:26

Najlepsze jest to, że jak miałem swoje jazdy, to niektórzy mówili, żem świr, a jak niedawno poważnie zacząłem się nad tym zastanawiać, to wszystko w porządku, jedynie muszę otworzyć się na ludzi bardziej. Ale jestem w pełni normalny. Tego, że mnie chcieli wcześniej do psychiatrów słać, to nie pamiętają.
Avatar użytkownika
sm32
 
Posty: 1400
Dołączył(a): Wt, 2 lis 2010, 00:00

Postprzez fasci-nation » Śr, 15 gru 2010, 22:44

Krystian, ty jesteś młody, więc nic dziwnego, że pamietasz różne wydarzenia. Ja jestem niewiele starsza od ciebie i też pamiętam. Może lepiej niż NT, którzy ogólnie mają cienką pamięć, ale to jeszcze nie są jakieś archaiczne wspomnienia.

A co do nienormalności, to u mie od małego było wiadomo, że jestem jakas inna :lol:
fajny kotó

Moja kocia książka: http://savant.org.pl/publikacje/koci_1.1_1.pdf
i koci blog: http://kociswiatasd.blox.pl/
Avatar użytkownika
fasci-nation
 
Posty: 3601
Dołączył(a): Cz, 28 sty 2010, 00:00
Lokalizacja: weiter weiter ins Verderben
Płeć: K

Postprzez Ilona » N, 2 sty 2011, 14:51

Krystian: Nie powiem ci co masz, a czego nie, bo uważam, że to sie mija z celem. Spróbuj nabrać do siebie więcej dystansu, jesteś jeszcze bardzo młody i wrażliwy. Nastolatki często mają poczucie inności, wyobcowania, nadmierne poczucie wstydu w zwiazku z błahymi często sprawami. Nie sądzę, żebyś musiał pilnie zgłosić się do psychiatry, jeżeli czujesz taką potrzebę, idź do pedagoga szkolnego, albo do poradni psychologiczno pedagogicznej i powiedz o swoich problemach i obawach, powiedz też, że obawiasz się reakcji rodziców, porozmawiaj o tym, jak mógłbyś z nimi rozmawiać o swoich problemach, żeby Cię traktowali poważnie, zrozumieli i wysłuchali i jak mógłbyś ich przygotować na wiadomość, że korzystasz z porad psychologa, bo masz taką potrzebę i to nic zlego.
Nie pamiętam do jakiego wieku lekarz ma obowiązek poinformować rodziców o wizycie i stanie zdrowia ich dziecka, a od kiedy ma obowiazek dotrzymac tajemnicy lekarskiej, proponuję Ci poszukac informacji na ten temat. Ja będąc w liceum chodziłam do poradni psychologicznej bez wiedzy rodziców, a nie miałam jeszcze 18 lat. Umówiłam się z terapeutką, że przygotuję siebie i rodziców do tej rozmowy i powiem im, kiedy bede na to gotowa. Musisz jednak brać pod uwagę to, że prędzej czy później będziesz musiał z nimi porozmawiać, mogą okazać się pomocni w diagnozowaniu i terapii. I nie zdręczaj się, myślę, że nie jesteś wcale aż taki "nienormalny" :) Wielu z nas tak kiedyś myślało.
Ilona
 
Posty: 126
Dołączył(a): Pt, 12 lis 2010, 00:00


Powrót do Forum otwarte dla każdego

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający ten dział: Brak zidentyfikowanych użytkowników i 42 gości