Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Odpowiedz


To pytanie służy do uniemożliwienia automatycznego wysyłania formularza przez boty spamujące.
Uśmieszki
:) ;) ^^ :/ :( :chytry: ;( :oops: :good: :cool: 8-) :D :-) ;-) :o :shock: :? :lol: :x :P :-| :cry: :evil: :twisted: :roll:
Pokaż więcej uśmieszków
BBCode jest włączony
[img] jest włączony
[flash] jest wyłączony
[url] jest włączony
Uśmieszki są włączone
Przegląd wątku
   

Rozszerz widok Przegląd wątku: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez enger369 » Pn, 14 gru 2020, 10:49

bardzo zaciekawiła mnie część opisująca strategie kompensacyjne u dzieci, które próbują poradzić sobie z poczuciem "bycia innym".

Nie musiałem radzić sobie z poczuciem bycia innym, bo takiego poczucia nie miałem. Miałem poczucie, że to rówieśnicy "są inni".
I w związku z tym moja strategia była taka "nie zadawać się z tymi alienami"

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez kompowiec » Wt, 27 wrz 2016, 18:23

1. Miałem i to prawie jak key, choć bez okaleczania się i prób samobójczych
2. Nigdy, zawsze miałem i mam problemy z tworzeniem własnych światów. Raczej szedłbym w kierunku takim jak fasci.
3. Głównie nauczyciele w szkołach obowiązkowych. Gdzie indziej, jeśli się mogło zdarzyć to pewnie nie zdawałem sobie z tego do końca sprawy.
4. Próbowałem ale nigdy mi się to nie udawało.

Ludzie zawsze mi mówili że się mnie bali, zwłaszcza od czasów gimnazjum aż do dziś.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Esclarmonde » Wt, 27 wrz 2016, 17:56

Oho. W okresie nastoletnim mocne 3. Teraz czasem 3, ale najczęściej stosuje 4. Często narzekam, że to wszystko powinno działać inaczej, ale tylko do osób, które wiem że myślą podobnie.

Długo też żyłam we śnie. Średnio mnie interesowało co się dzieje fizycznie, funkcjonowałam na zasadzie spełniania obowiązków. Za to we śnie toczyło się moje prawdziwe życie. Nadal kocham śnić bo to często jak live-rpg ^^

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Ijon » N, 4 wrz 2016, 16:26

1 2 i 4 jeśli chodzi o odpowiedź na pierwszy post.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Denis » Wt, 24 maja 2016, 21:32

Yana napisał(a):1) Depresja reaktywna - dziecko zauważa swoją inność, staje się samokrytyczne, obwinia się, wycofuje z interakcji z innymi, wpada w depresję i może nawet próbować popełnić samobójstwo.

2) Ucieczka w wyobraźnię - dziecko konstruuje sobie świat alternatywny, w którym może mieć wymyślonych przyjaciół którzy je akceptują, są przewidywalni, może mieć niesamowite moce i być podziwiane... Wymyślony świat może jednak wymknąć się spod kontroli, mogą pojawić się nawet urojenia i oddalenie od rzeczywistości.

3)Zaprzeczenie i arogancja - nie ma żadnego problemu, to inni widzą wszystko źle i popełniają błędy. Dziecko może stać się aroganckie, prowokujące i uparte, próbuje zawsze zdominować rozmówcę, wykłóca się, nie przyzna za nic do błędu, nie pójdzie na kompromis.

4)Naśladownictwo - naśladowanie zachowań osoby która wydaje się mieć rozwinięte zdolności interpersonalne, jest popularna i lubiana. Dziecko obserwuje i uczy się zachowań takiej osoby, ćwiczy, kopiuje czasem nawet ton głosu i gesty.


W dzieciństwie... Zaangażowałem się w Ruch Światło-Życie (Oaza), przestrzegałem nałożonego sobie reżimu (np. jeśli popełniłem grzech, musiałem spełnić kilka dobrych uczynków). Potem, gdy okazało się, że część osób była kimś innym w grupie, kimś innym poza nią, odszedłem od Kościoła. Zafascynowałem się Stachurą...

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Denis » Wt, 24 maja 2016, 21:31

Yana napisał(a):1) Depresja reaktywna - dziecko zauważa swoją inność, staje się samokrytyczne, obwinia się, wycofuje z interakcji z innymi, wpada w depresję i może nawet próbować popełnić samobójstwo.

2) Ucieczka w wyobraźnię - dziecko konstruuje sobie świat alternatywny, w którym może mieć wymyślonych przyjaciół którzy je akceptują, są przewidywalni, może mieć niesamowite moce i być podziwiane... Wymyślony świat może jednak wymknąć się spod kontroli, mogą pojawić się nawet urojenia i oddalenie od rzeczywistości.

3)Zaprzeczenie i arogancja - nie ma żadnego problemu, to inni widzą wszystko źle i popełniają błędy. Dziecko może stać się aroganckie, prowokujące i uparte, próbuje zawsze zdominować rozmówcę, wykłóca się, nie przyzna za nic do błędu, nie pójdzie na kompromis.

4)Naśladownictwo - naśladowanie zachowań osoby która wydaje się mieć rozwinięte zdolności interpersonalne, jest popularna i lubiana. Dziecko obserwuje i uczy się zachowań takiej osoby, ćwiczy, kopiuje czasem nawet ton głosu i gesty.


W dzieciństwie... Zaangażowałem się w Ruch Światło-Życie (Oaza), przestrzegałem nałożonego sobie reżimu (np. jeśli popełniłem grzech, musiałem spełnić kilka dobrych uczynków). Potem, gdy okazało się, że część osób była kimś innym w grupie, kimś innym poza nią, odszedłem od Kościoła. Zafascynowałem się Stachurą...

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Gbur » So, 14 maja 2016, 20:05

Na tym forum były kiedyś poruszane bardzo ciekawe tematy, chyba spóźniłem się o parę lat.
Yama napisał(a):1) Depresja reaktywna - dziecko zauważa swoją inność, staje się samokrytyczne, obwinia się, wycofuje z interakcji z innymi, wpada w depresję i może nawet próbować popełnić samobójstwo.

2) Ucieczka w wyobraźnię - dziecko konstruuje sobie świat alternatywny, w którym może mieć wymyślonych przyjaciół którzy je akceptują, są przewidywalni, może mieć niesamowite moce i być podziwiane... Wymyślony świat może jednak wymknąć się spod kontroli, mogą pojawić się nawet urojenia i oddalenie od rzeczywistości.

3)Zaprzeczenie i arogancja - nie ma żadnego problemu, to inni widzą wszystko źle i popełniają błędy. Dziecko może stać się aroganckie, prowokujące i uparte, próbuje zawsze zdominować rozmówcę, wykłóca się, nie przyzna za nic do błędu, nie pójdzie na kompromis.

4)Naśladownictwo - naśladowanie zachowań osoby która wydaje się mieć rozwinięte zdolności interpersonalne, jest popularna i lubiana. Dziecko obserwuje i uczy się zachowań takiej osoby, ćwiczy, kopiuje czasem nawet ton głosu i gesty.

Jeśli popatrzycie wstecz, które z tych strategii pojawiły się w waszym dzieciństwie?


Zastanawia mnie jak te strategie kompensacyjne mają się do dynamiki rozwoju rysów (traits) osobowości wg. Oldhama (Ptypes), które mogą się 'zakończyć' zaburzeniami osobowości.

np.

2+trochę 3 -> idiosynkratyczne -> osobowość schizotypowa
1+3+trochę 2 -> samotnicze -> osobowość schizoidalna
tylko 3 -> narcyzm
1+4 -> nerwica obesyjno-kompulywna chyba gwarantowana ;) (Ptypes, PDs: Compensatory Narcissistic + Obsessive-Compulsive )

To takie mało sformalizowane rozważania, dywagacje. Oczywiście, podana przez Attwooda lista nie wyczerpuje wszystkich możliwych strategii [czy można nazwać strategią coś, co nie zostało świadomie zaplanowane?] mechanizmów kompensacyjnych. Bardzo duży wpływ na rozwój rysów osobowości ma także zachowanie rodziców i temperament dziecka (które to mają również pewien wpływ na wybór mechanizmu kompensacyjnego, więc te trzy czynniki w pewnym stopniu nachodzą na siebie). No i wiele czynników pomniejszych...


O moich doświadczeniach z dzieciństwa napiszę innym razem. Wystepowały w nim wszystkie te podpunkty (co prawda nie wiem czy mam autyzm, ale wtedy pojawia się pytanie, co te mechanizmy mi właściwie kompensowały? ) w różnym natężeniu w różnych okresach (trzeba by je jakoś schronologizować). Z jednym zastrzeżeniem ,co do pkt. 2 - maladaptive daydreaming to jednak nie to samo, co wymyślanie sobie fikcyjnych przyjaciół i gadanie do nich. Znaczy tworzenie własnych światów w wyobraźni, symulowanie kontaktów interpersonalnych, nawet z zupełnie abstrakcyjnymi modelami psychologicznymi- tak,ale zbyt twardo stąpam po ziemi, żeby wierzyć we własną fikcję. Chociaż urojenia wielkościowe - były.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez nik » Cz, 24 wrz 2015, 18:22

Pytanie może irytujące, bo chyba nie ma na nie sensownej odpowiedzi, nie ma sposobu na manieryzmy, chyba tylko w miarę dojrzały osobnik może próbować je opanować...

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Mruczanka » Śr, 8 kwi 2015, 17:17

Agnieszka2015 napisał(a):Dzięki! Dziecko z mojego otoczenia wciąż podskakuje z radości (bardzo długo) i mówi w kółko na 1 temat....stąd moje pytanie, czy te stereotypie/natręctwa można jakoś wyeliminować? zmienić?ograniczyć? jak to zrobić?




Nie dawać mu cukru 8-)

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez bak » Cz, 2 kwi 2015, 01:20

Jej, jakoś znów trafiam na to samo pytanie i niezmiennie mnie irytuje. Proponuję pójść na mecz obojętnie czego i przypatrzeć się kibicom albo fanom na koncercie - też skaczą bez opamiętania. Koniecznie trzeba spacyfikować, koniecznie!
Dzieci muszą się ruszać. Może wyślij dziecko na jakieś zajęcia ruchowe? Tak, żeby nie miało już na nic siły po powrocie, jeśli Cię denerwuje.
Dorośli zresztą też powinni się ruszać...

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Agnieszka2015 » Śr, 1 kwi 2015, 21:15

Dzięki! Dziecko z mojego otoczenia wciąż podskakuje z radości (bardzo długo) i mówi w kółko na 1 temat....stąd moje pytanie, czy te stereotypie/natręctwa można jakoś wyeliminować? zmienić?ograniczyć? jak to zrobić?

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Luc84 » Pt, 27 mar 2015, 21:52

Ja w dzieciństwie miałem bardziej poczucie że jestem mądrzejszy od innych dzieci, co być może i wtedy było prawdą, ale czas pokazał niestety że to ja miałem problem a nie oni. No i czytałem wtedy książki Niziurskiego opowiadające o różnych szkolnych przygodach, których na żywo nie miałem.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez bak » Pn, 23 mar 2015, 16:15

No to bardziej jak sianie! Może się wynajmij, teraz akurat wiosna ;)
Albo karmienie ptactwa.
Ale, o ile rozumiem, Ty nad tym nie panujesz, tak?

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez lukasz_m » Pn, 23 mar 2015, 15:56

O, coś takiego! .. nie skojarzyło mi się to nigdy z solą.

No i ręce mam przed sobą: prostopadle do nóg, równolegle do oczu.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez bak » Pn, 23 mar 2015, 15:54

Znaczy tak, jak przy soleniu?

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez lukasz_m » Pn, 23 mar 2015, 15:51

Widocznie nie miało to większego znaczenia w kontekście wypowiedzi.

Ja czasami składam palce blisko siebie - opuszkami dotykają się kciuk i dwa następne (zawsze to robią niezależnie dwie ręce), a następnie wykonuję ruchy o częstotliwości kilku Hz ocierania tych opuszek o siebie (palce tylko czasami dotykają tych z drugiej ręki).

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Mruczanka » Pn, 23 mar 2015, 15:40

młodsza o około 10 lat siostra


Jak to o około? Nie wiesz ile dokładnie lat ma Twoja własna siostra? :chytry:

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez nonkan » Śr, 18 mar 2015, 15:13

Ostatnio zdarza mi się sporo zachowań autostymulacyjnych. Różnego rodzaju. Wydawanie dźwięków, mówienie słów, chodzenie bez celu czy bieganie, machanie rękami czy trzepotanie nimi, kołysanie się, klaskanie czy klepanie w kolano, chodzenie w kółko na dywanie, śmianie się, pobudzenie czy nietypowe fantazje temu towarzyszą... Bywa to takie głośne, że młodsza o około 10 lat siostra może kazać mi wyjść z domu. A uczucie temu towarzyszące jest przyjemne, taka eksyctacja. Ale to chyba o czymś dobrym nie świadczy.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez bak » Wt, 17 mar 2015, 03:34

Ja podskakuję...jak mnie ktoś przestraszy. Ty też, czy tylko zbierasz materiały na supermądrą opisową pracę, która nic nikomu nie pomoże zrozumieć?

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Agnieszka2015 » Śr, 11 mar 2015, 20:49

Dzień dobry! Jak radzicie sobie ze stereotypiami? Jakie to są czynności? Kiedy najczęściej czujecie przymus wykonania danej czynności? Czy ktoś z Was podskakuje w chwili ekscytacji? Napina się przy oglądaniu czegoś ciekawego? Będę wdzięczna za porady i odpowiedzi!

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Ziemniooory » Pt, 13 lut 2015, 23:41

W zasadzie, jak ktoś nie zna "anime", to określenie "japońskie bajki" też jest w porządku. "Chińskie" może dla niektórych mieć negatywny wydźwięk, ale niektórzy piszą tak po prostu z czystej niewiedzy. Z resztą "Anime" pochodzi od słowa "Animować, animowany" ogólnie coś co jest animacją i się porusza np. właśnie bajki.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez czerwcowy » Pt, 13 lut 2015, 18:16

Dobrze że nie "chińskie bajki" jak wielu nazywa anime pogardliwie :D

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Mruczanka » Cz, 12 lut 2015, 23:14

Anime, to się nazywa anime, a nie japońskie bajki, nonkanie :roll:

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez nonkan » Cz, 12 lut 2015, 18:30

Miałem fantazje o niezwykłych mocach, niemal "omnipotencji", w pewnym sensie wielkościowe, jak byłem młodszy. Było to na bazie japońskich bajek. Wymyślonych przyjaciół sobie nie przypominam. Najbardziej dotyczyłby mnie punkt drugi z pierwszego postu.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez Mruczanka » Pt, 6 lut 2015, 23:14

W dzieciństwie punkty 1 i 2, jako nastolatka trochę punkt 4 , ale jakoś mi nie wychodziło, po dwudziestce punkt 3 , jednak nie w znacznym nasileniu.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez czerwcowy » Wt, 20 sty 2015, 21:24

Strategie pojawiły się w moim życiu w wieku 8 lat. Równocześnie była to jedynka i dwójka przy czym jedynka z automatu była w poważnym stadium (myśli samobójcze), później już w wyciszeniu. Za to dwójka pojawiała się w tle przez kilka lat.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez enger369 » Wt, 20 sty 2015, 12:28

U mnie punkt 2, obecnie w większym nasileniu, niż w dzieciństwie.

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez adam9101 » Pn, 19 sty 2015, 15:05

spam

Post przez Tamir » N, 2 paź 2011, 20:16

U mnie punkty 1,2,3.
Teraz przede wszystkim 3, połączone z niechęcią do pewnych ludzi i grup.
Poza tym izolacja, odcięcie się od innych.

Post przez key » N, 2 paź 2011, 19:07

No dokładnie. :D

Post przez . » N, 2 paź 2011, 19:01

aha to znaczy "patrz jak wyżej" :)

Re: Strategie kompensacyjne w dzieciństwie

Post przez key » N, 2 paź 2011, 18:55

senta7 napisał(a):Co masz na myśli pisząc "dziecko"?
ZO nie diagnozuje się w dzieciństwie.


Dokładnie to "dziecko" o którym tutaj mówimy:

Yana napisał(a):1) Depresja reaktywna - dziecko zauważa swoją inność, staje się samokrytyczne, obwinia się, wycofuje z interakcji z innymi, wpada w depresję i może nawet próbować popełnić samobójstwo.

2) Ucieczka w wyobraźnię - dziecko konstruuje sobie świat alternatywny, w którym może mieć wymyślonych przyjaciół którzy je akceptują, są przewidywalni, może mieć niesamowite moce i być podziwiane... Wymyślony świat może jednak wymknąć się spod kontroli, mogą pojawić się nawet urojenia i oddalenie od rzeczywistości.

3)Zaprzeczenie i arogancja - nie ma żadnego problemu, to inni widzą wszystko źle i popełniają błędy. Dziecko może stać się aroganckie, prowokujące i uparte, próbuje zawsze zdominować rozmówcę, wykłóca się, nie przyzna za nic do błędu, nie pójdzie na kompromis.

4)Naśladownictwo - naśladowanie zachowań osoby która wydaje się mieć rozwinięte zdolności interpersonalne, jest popularna i lubiana. Dziecko obserwuje i uczy się zachowań takiej osoby, ćwiczy, kopiuje czasem nawet ton głosu i gesty.

Jeśli popatrzycie wstecz, które z tych strategii pojawiły się w waszym dzieciństwie?

Post przez . » N, 2 paź 2011, 18:50

Jeśli dziecko ma depresję, myśli samobójcze, samookalecza się, aby dać ujście negatywnym emocjom, bo bez przerwy otrzymuje tylko jeden komunikat: "nie bądź", a nie żeby zademonstrować "patrzcie, jaka jestem nieszczęśliwa"... to to jest narcyzm?
Jeśli dziecko ucieka do wyimaginowanego świata wcale nie po to, aby poczuć się tam bogiem, kimś lepszym, ale jest to dla niego jedyne dostępne bezpieczne miejsce to też jest narcyzm?


Co masz na myśli pisząc "dziecko"?
ZO nie diagnozuje się w dzieciństwie.

Post przez key » N, 2 paź 2011, 16:37

zz napisał(a):
key napisał(a):
zz napisał(a):
Goku napisał(a):Narcyzm to np: podchodzi pod punkt 3.

No nie, narcyzm to jakby suma od 1 do 3, z "podkręceniem" pewnych elementów. Narcyz żyje w wymyślonym świecie w którym odgrywa "centralną rolę" ("jestem inny niż wszyscy" czyli 1, ucieczka w wyobraźnię czyli 2). Obrona tego wyobrażenia absorbuje narcyza ponad miarę i gotów jest go bronić (wyniosła postawa, kłótnie etc. czyli 3). etc.


Nie jestem znawcą tego tematu, więc poproszę o wyjaśnienie, bo czegoś nie rozumiem...
Jeśli dziecko ma depresję, myśli samobójcze, samookalecza się, aby dać ujście negatywnym emocjom, bo bez przerwy otrzymuje tylko jeden komunikat: "nie bądź", a nie żeby zademonstrować "patrzcie, jaka jestem nieszczęśliwa"... to to jest narcyzm?
Jeśli dziecko ucieka do wyimaginowanego świata wcale nie po to, aby poczuć się tam bogiem, kimś lepszym, ale jest to dla niego jedyne dostępne bezpieczne miejsce to też jest narcyzm?


Już sobie udzieliłaś odpowiedzi na swoje pytania, prawda? :wink:
Jeśli to są wyobrażenia wielkościowe to jest to jakiś znak uciekania w narcyzm. Jeśli konstruktem wyobraźni dziecka są jacyś wyimaginowania obrońcy to to oczywiście nie świadczy o tendencja narcystycznych. Natomiast depresja może się pojawić i wobec jednych i wobec drugich. Depresja to jest w ogóle inna bajka, nacyzm może prowadzić do depresji ale nie musi.


Nie, nie udzieliłam sobie odpowiedzi, bo wtedy nie pytałabym przecież.

Po prostu mi to wszystko nie pasowało. Teraz jest okay. :wink: Dziękuję za odpowiedź, moje pytanie nie było zaczepne. Nie każdy szuka dziury w całym, wiesz... :wink:

Post przez zz » N, 2 paź 2011, 16:12

key napisał(a):
zz napisał(a):
Goku napisał(a):Narcyzm to np: podchodzi pod punkt 3.

No nie, narcyzm to jakby suma od 1 do 3, z "podkręceniem" pewnych elementów. Narcyz żyje w wymyślonym świecie w którym odgrywa "centralną rolę" ("jestem inny niż wszyscy" czyli 1, ucieczka w wyobraźnię czyli 2). Obrona tego wyobrażenia absorbuje narcyza ponad miarę i gotów jest go bronić (wyniosła postawa, kłótnie etc. czyli 3). etc.


Nie jestem znawcą tego tematu, więc poproszę o wyjaśnienie, bo czegoś nie rozumiem...
Jeśli dziecko ma depresję, myśli samobójcze, samookalecza się, aby dać ujście negatywnym emocjom, bo bez przerwy otrzymuje tylko jeden komunikat: "nie bądź", a nie żeby zademonstrować "patrzcie, jaka jestem nieszczęśliwa"... to to jest narcyzm?
Jeśli dziecko ucieka do wyimaginowanego świata wcale nie po to, aby poczuć się tam bogiem, kimś lepszym, ale jest to dla niego jedyne dostępne bezpieczne miejsce to też jest narcyzm?


Już sobie udzieliłaś odpowiedzi na swoje pytania, prawda? :wink:
Jeśli to są wyobrażenia wielkościowe to jest to jakiś znak uciekania w narcyzm. Jeśli konstruktem wyobraźni dziecka są jacyś wyimaginowania obrońcy to to oczywiście nie świadczy o tendencja narcystycznych. Natomiast depresja może się pojawić i wobec jednych i wobec drugich. Depresja to jest w ogóle inna bajka, nacyzm może prowadzić do depresji ale nie musi.

Post przez fasci-nation » N, 2 paź 2011, 14:59

Przejawiałam trochę strategii, choć w nieco inny sposób:

1. Wiele razy wyobrażałam sobie, że np. skaczę z dachu.
2. Nie konstruowałam własnego świata, ale czytałam mnóstwo książek przygodowych dla młodzieży, w których występowali fajni, sympatyczni bohaterowie. Nie pojawiałam się w ich świecie, ale czytając, przeżywałam ich przygody wraz z nimi. To było fajne, w przeciwieństwie do realnego świata pełnego dręczących mnie dzieciaków.
3. Ciągle słyszałam, że coś robię źle, że jestem niegrzeczna, że mam przeprosić kogoś nie wiadomo za co. Nikt nie mówił mi, o co w tym wszystkim chodzi, było tylko, że jestem zła. Mnie można było dręczyć bez żadnych konsekwencji, jeśli ja komus oddałam, to była od razu afera. Tu punkt 3 miesza się z 2: wyobrażałam sobie, że robię strzelaninę w szkole, taką jak we wiadomościach.
4. Próbowałam naśladować lubiane osoby, ale nie wychodziło. Wiele razy chciałam też dołączyć do Innych, bo trzeba o nich myśleć i być dla nich dobrym.

Post przez key » N, 2 paź 2011, 14:18

zz napisał(a):
Goku napisał(a):Narcyzm to np: podchodzi pod punkt 3.

No nie, narcyzm to jakby suma od 1 do 3, z "podkręceniem" pewnych elementów. Narcyz żyje w wymyślonym świecie w którym odgrywa "centralną rolę" ("jestem inny niż wszyscy" czyli 1, ucieczka w wyobraźnię czyli 2). Obrona tego wyobrażenia absorbuje narcyza ponad miarę i gotów jest go bronić (wyniosła postawa, kłótnie etc. czyli 3). etc.


Nie jestem znawcą tego tematu, więc poproszę o wyjaśnienie, bo czegoś nie rozumiem...
Jeśli dziecko ma depresję, myśli samobójcze, samookalecza się, aby dać ujście negatywnym emocjom, bo bez przerwy otrzymuje tylko jeden komunikat: "nie bądź", a nie żeby zademonstrować "patrzcie, jaka jestem nieszczęśliwa"... to to jest narcyzm?
Jeśli dziecko ucieka do wyimaginowanego świata wcale nie po to, aby poczuć się tam bogiem, kimś lepszym, ale jest to dla niego jedyne dostępne bezpieczne miejsce to też jest narcyzm?
Z punktami 3 i 4 się zgadzam, ale 1 i 2 niekoniecznie mi tu pasują w każdym przypadku.
Równie dobrze można by powiedzieć, że rozszczepienie osobowości w wyniku ultra-traumatycznych wydarzeń to też narcyzm...
Może coś mi umyka, ale nie pasuje mi to do definicji narcyzmu...

Post przez Yana » N, 2 paź 2011, 13:47

Jak tak sobie pomyślę, to narcyzm też się u mnie pojawiał. Od dzieciaka bawiłam się w jakieś tam seanse hipnozy, magiczne pokazy - przyciągało to innych, dawali na sobie eksperymentować :P Wiele razy przypadkiem coś mi wychodziło - np. wywoływanie deszczu. Raz mi się tak pięknie zgrało - w okresie suszy, pewnego ranka zademonstrowałam dzieciakom wywoływanie deszczu, wczesnym popołudniem deszcz spadł = wielkie oczy, szczęki opadły :D No i zostałam bogiem.
Prowadziłam pseudonaukowe eksperymenty z odczuwania bólu, zapachu, poczucia upływu czasu w hipnozie (za zgodą badanych hehe). Potem wiadomo, cofamy się w "przeszłe wcielenia" w hipnozie, to był hit wśród dzieciaków. Co z tego - gdy zabierałam swoje zabawki nikogo już specjalnie nie obchodziłam... niektórzy wprost mi mówili, że się mnie boją i przyrosła do mnie łatka dziwnej wiedźmy.

Post przez zz » N, 2 paź 2011, 12:27

Goku napisał(a):Narcyzm to np: podchodzi pod punkt 3.

No nie, narcyzm to jakby suma od 1 do 3, z "podkręceniem" pewnych elementów. Narcyz żyje w wymyślonym świecie w którym odgrywa "centralną rolę" ("jestem inny niż wszyscy" czyli 1, ucieczka w wyobraźnię czyli 2). Obrona tego wyobrażenia absorbuje narcyza ponad miarę i gotów jest go bronić (wyniosła postawa, kłótnie etc. czyli 3). etc.

Post przez Goku » N, 2 paź 2011, 04:01

E1|k4 napisał(a):Nie stosowałam żadnego z tych mechanizmów konkretnie. Owszem, wycofywałam się i nadal to robię, ale nigdy nie obwiniałam się o nic.
Uciekałam w wyobraźnię, gdzie wyobrażałam sobie swoje wielkie sukcesy na interesujących mnie polach i zazdrość tych, którzy w realnym życiu mi je uprzykrzali. Nie uważam, aby było to groźne. Nigdy nie odleciałam całkowicie w świat wyobraźni. Już bardziej służyło mi to motywacyjnie, aby wytrwale dążyć do celu.

Jakiś musiałeś. W uogólnieniu podpunkty tworzą całość - przytoczony tu opis faktycznie trochę zbyt szczegółowy tu, ale czytając całość nie. Narcyzm to np: podchodzi pod punkt 3.

Góra