aspi.net.pl (dawniej asperger.fora.pl)

Hikikomori (jap. ひきこもり lub 引き篭り; w wolnym tłumaczeniu: oddzielenie się, istota odosobniona) – choroba cywilizacyjna o podłożu psychiczno-emocjonalnym, rodzaj depresji, syndrom skrajnego wycofania społecznego, który obecny jest w życiu milionów młodych Japończyków.

Dotychczas stwierdzono jej występowanie w Japonii i Korei Południowej. Zapada na nią głównie młodzież płci męskiej (ok. 7 chłopców na 3 dziewczyny). Przejawia się ona odizolowaniem od społeczeństwa na kilka lat. Osoby dotknięte tą dolegliwością zamykają się najczęściej w domu, unikając bezpośrednich spotkań z ludźmi. Polega m. in. na tym, że dana osoba po powrocie ze szkoły, spędza cały czas w swoim pokoju, traktowanym jako swoją twierdzę, nie kontaktuje się z rodziną, najbliższymi.

Przykłady zachowań charakterystycznych:

* wychodząc ze swej twierdzy, uważa żeby nikogo nie spotkać np. w drodze do toalety
* posiłki często rodzice zostawiają mu pod drzwiami
* kontaktując się ze światem zewnętrznym, najczęściej używa do tego Internetu

Syndrom związany jest z nastawieniem rozwiniętych społeczeństw dalekowschodnich na preferowanie silnej indywidualizacji każdego człowieka. Widać to na przykładzie szkolnictwa – japoński młodzieniec oprócz podstawowej edukacji, wybiera z ogromnego katalogu różnych kierunków kilka, w których będzie mógł się rozwinąć.

Powodem jest często także presja wywierana przez otoczenie na ludzi w tym wieku. Szczególnie od mężczyzn oczekuje się ukończenia dobrych studiów, znalezienia dobrej pracy i założenia rodziny. Zamknięcie się w pokoju jest formą eskapizmu, ucieczki od oczekiwań innych ludzi.

Karol napisał(a):Ja się zastanawiam, czy istnieje "aspizm" nabyty albo wtórny do czegoś innego. Czy taki stan też można nazwać aspizmem, jeśli istnieje ewidentna przyczyna tego stanu w środowisku (jak u ludzi z hikikomori) albo ogólnie w życiowej sytuacji?

Może rzeczywiście jest tak, że zapracowani japońcy rodzice nie interesują się swoimi dziećmi, w sensie: nie mają z nimi bliskiej więzi. Ponoć jest tak, że kiedy japońskie małżeństwa przechodzą na emeryturę, zapisują się na kursy: "poznaj swoją żonę/swojego męża", wcześniej nie mieli na to czasu.

Jak je w kuchni to zamyka drzwi a jak się wchodzi to zamiera w pół ruchu i wpatrujac sie w intruza intensywnie czeka aż wyjdzie

omon2 napisał(a):boże dopiero na tym forum uświadomiłem sobie jak jestem ******

hari napisał(a):mysle ze osoby z Hikikomori i aspie,wiele laczy jesli chodzi o emocje, kazdy sie zamyka we wlasnym swiecie w ktorym czuje sie bezpiecznie, moze go kontrolowac. Przyczyny fizologiczne pewnie sa inne, u nas jakies dziwne polaczenia w mozgu, tam pewnie przyczyny wymienione w tresci artykulu.

rytr napisał(a):Najważniejsze - ci ludzie dokonuja w wiekszosci po prostu takiego wyboru. Skoro jeszcze od jakiegos czasu (a słysze o tym juz od dobrych 2 lat) pisze sie o tym i mowi, w mediach japonskich tym bardziej, to sorry, ale mnie to pachnie już jak to sie mowi w warszafffce "lansem".

rytr napisał(a):Najważniejsze - ci ludzie dokonuja w wiekszosci po prostu takiego wyboru.

rytr napisał(a):No i znacznie dłuższy okres fascynacji dorobkiem cywilizacji niz w europie i znacznie łatwiejszy dostep do komputerów od małego. Bardziej to jest skrajna postac uzaleznienia od "wirtuala" niz cokolwiek innego.

magic napisał(a):Mnie swego czasu mówiono "takie życie sobie wybrałeś, miej sam do siebie pretensje". Dopóki nie dowiedziałem się o AS, nie pozostawało mi nic innego niż się zgodzić. Tylko jedna rzecz była niejasna - nie mogłem dojść do tego kiedy dokonałem takiego wyboru i jak go odkręcić.

Pawel napisał(a):
Pamiętam, że byłem wtedy bardzo zdumiony, no i na jakiś czas rzeczywiście wypiąłem się na ludzi. Bo skoro to moja wina, to nie mam powodu by się starać poprawić funkcjonowanie w społeczeństwie.

Karol napisał(a):Ja nie wracam do teorii "zimnych matek" ani nie neguję biologicznego podłoża aspizmu (znam wyniki badań nad biologią autyzmu i ZA), ale pytam, czy kryteria diagnostyczne mogą być spełnione również dla różnych innych stanów o podobnym obrazie.

Sądzę, że to możliwe, trzeba tylko wyizolować czynnik społeczny i on będzie wtedy różnicował. A co wtedy, gdy czynnik społeczny i biologiczny współistnieją?

magic napisał(a):Hmmm... Młody Japończyk wraca z kolejnej imprezy i postanawia "bardzo to przyjemnie być duszą towarzystwa, ale we wszystkim należy zachowywać umiar, więc teraz dla odmiany spędzę 10 lat zamknięty w swoim pokoju". Tak to wyglada? Chyba nie.

Mnie swego czasu mówiono "takie życie sobie wybrałeś, miej sam do siebie pretensje". Dopóki nie dowiedziałem się o AS, nie pozostawało mi nic innego niż się zgodzić. Tylko jedna rzecz była niejasna - nie mogłem dojść do tego kiedy dokonałem takiego wyboru i jak go odkręcić.

Karol napisał(a):Może rzeczywiście jest tak, że zapracowani japońcy rodzice nie interesują się swoimi dziećmi, w sensie: nie mają z nimi bliskiej więzi. Ponoć jest tak, że kiedy japońskie małżeństwa przechodzą na emeryturę, zapisują się na kursy: "poznaj swoją żonę/swojego męża", wcześniej nie mieli na to czasu.

magic napisał(a):(czytałem o chłopaku, którego "wyleczył" wyjazd za granicę)

Karol napisał(a):A co wtedy, gdy czynnik społeczny i biologiczny współistnieją?

Pawel napisał(a):Tak, tak, też się takiej rzeczy kiedyś dowiedziałem, z wielkim zdumieniem. Że to ja sobie wybrałem taki sposób zachowania, a wszystkie tego konsekwencje są rezultatem mojej świadomej decyzji.

Pamiętam, że byłem wtedy bardzo zdumiony, no i na jakiś czas rzeczywiście wypiąłem się na ludzi. Bo skoro to moja wina, to nie mam powodu by się starać poprawić funkcjonowanie w społeczeństwie.

hari napisał(a):hmm ale my tego wyboru naprawde dokonujemy, tylko ze nie jestesmy tego moze do konca swiadomi, przyklad to ze mamy ulubione potrawy , przywiazanie do pewnych rutynowych czynnosci to nasz wybor ze nie probujemy tego zmienic. Czasem jestesmy strasznie uparci

rytr napisał(a):No dobra, to ja pytam:
drodzy uczestnicy forum, ilu z Was/Nas pozbedzie sie ZA/PDD/SPD itp?
Ilu z Was/Nas za kilka lat siadzie sobie przy piwku zartujac w najlepsze i chichoczac gdy dziennikarz zapyta: "ilu z was miało ASD?"

pwjb napisał(a):
także to ich siedzenie w kucki, to że siedzą na podłodze a nie mają żylaków, choć z drugiej strony wiadomo że takie siedzenie obniża przepływ krwi w nogach, ale skoro mają geny uodparniające ich na choroby żylakowe, to kultura takiego siadania mogła się u nich rozpowszechnić, inna sprawa że Japończycy są zwykle mniejsi i chudsi od nas, tak więc ucisk na żyły w nodze jest u nich przy takim siedzeniu mniejszy

rytr napisał(a):Młody japonczyk żyje w oderwaniu od tej grupy, bo taki jest nakaz jego kultury:
bieg po etat w korporacji zaczyna się oczywiście w szkole.[...] W Japonii liczy się jedynie kilka uniwersytetów, więc presja i rywalizacja są ogromne. 20 procent uczniów zrealizuje „japoński sen” i zdobędzie szanowaną, dożywotnią pracę w znanej korporacji. Ci, którym się udało, wracają wieczorami wagonami metra. Wagony są pełne przysypiających urzędników w czarnych garniturach. Rekordziści dojeżdżają po kilka godzin. Dwie–trzy godziny snu to ich jedyny odpoczynek. [...]

rytr napisał(a):Ilu z Was/Nas za kilka lat siadzie sobie przy piwku zartujac w najlepsze i chichoczac gdy dziennikarz zapyta: "ilu z was miało ASD?"

pwjb napisał(a):tak, ale ty to tylko ćwiczysz od czasu do czasu, a oni kiedyś nie mieli krzeseł w ogóle

magic napisał(a):Skąd te cytaty? Obraz zaiste apokaliptyczny i - jak sądzę - mocno przesadzony. Hikikomori nie stanowią 80% społeczeństwa Japonii, a pozostałe 20% to nie supermeni mogący obyć się bez snu i bez żadnej zupełnie rozrywki.

Niemniej nie o to mi chodziło czy japońska młodzież imprezuje, tylko o to, żeby nie obarczać hikikomori winą za "wybór", którego rzekomo dokonali izolując się od społeczeństwa.

Oczywiście kwestie kulturowe są istotne, w szczególności przyzwolenie rodziców dla "hikikomorstwa" (co mnie najbardziej w tym wszystkim dziwi).

magic napisał(a):Dziennikarz niech sobie idzie gdzie indziej, ale co do reszty, to mam nadzieję, że tak się właśnie stanie. Spotkamy się i będziemy chichotać.

rytr napisał(a):W Japonii dziecko to "swietosc".

Dusza w tym wypadku "zatrzaskuje drzwi" wyjątkowo wcześnie, aby pozostawać odtąd w starannie "dobranym towarzystwie" samej siebie. Jeżeli można mówić o wytworzonym przez zbiorową świadomość czytelników "portrecie" Emily Dickinson w sytuacji, gdy nic pewnego nie wiemy nawet o jej wyglądzie zewnętrznym, gdy jej życie nie pomieściło w sobie ani jednego barwnego epizodu i gdy niejasny pozostaje nie tylko sens, ale nawet i przebieg pewnych kluczowych dla jej rozwoju twórczego wydarzeń (takich jak zwłaszcza historia jej wielkiej i nieszczęśliwej miłości, na temat której do dziś produkują niezliczone hipotezy biografowie) - taki portret sprowadza się do mitycznej podobizny "mniszki z Nowej Anglii", eremitki nie wychodzącej niemal ze swej sypialni na piętrze, która służyła jej również jako pisarski gabinet. Właśnie to samotnicze odosobnienie pozostaje głównym motywem naszych wyobrażeń o Emily Dickinson; można przypuszczać, że zastanawiało ono jeszcze bardziej jej współczesnych, sąsiadów z małego miasteczka, w którym wystarczało nie pojawić się na niedzielnym nabożeństwie, aby stać się natychmiast przedmiotem domysłów i plotek. Cóż zaś rzec o formach wycofania się jeszcze wyraźniej patologicznych, takich jak np. jej wielokrotnie wspominany zwyczaj, unikania wszelkiego, choćby wzrokowego kontaktu z ludźmi: w późniejszych latach życia przynajmniej, w razie wizyty nawet najbliższych przyjaciół, z reguły nie wychodziła do nich do salonu, lecz rozmawiała z nimi z pięterka, przez uchylone drzwi sypialni. To już nie tylko atak nieśmiałości czy depresji: to atak paniki, do którego opanowania Dusza niejednokrotnie po prostu nie posiada dość "hartu":

Młodość poetki niczym nie zapowiadała jej późniejszych samotniczych skłonności. Jak można wnosić z jej zachowanych dziecięcych i młodzieńczych listów, Emily była normalnym, pełnym życia młodym stworzeniem; jej z lekka, absurdalne poczucie humoru mogło wręcz wydawać się nieokiełznanym rozhukaniem w poważnej atmosferze rodzinnego domu i purytańskiego nowoangielskiego miasteczka.

Skoro nie mogłam mieć Wszystkiego -
Nie dbałam o brak mniejszych Rzeczy.